Cevap: Bazıları, toprağa veya şehitlerin toprağına secde etmenin, onlara tapınma anlamında olup ve bir tür şirk olduğunu zannederler. Bunlar, "Allah için secde etmek" ile "toprağın üzerine
secde etmek" kavramlarını birbirine karıştırdıkları için böyle bir zanna kapılmışlardır. Oysa bu iki kavram arasında apaçık bir fark vardır.
"Allah için secde etmek" demek, Allah için secdeye kapanarak O'na ibadet etmek demektir. Oysa "toprağın üzerine secde etmek" demek, alnı toprağa koyarak Allah için secdeye kapanmak demektir. Daha açık bir ifadeyle; biz, toprağa secdeye kapanarak gerçekte Allah'a
secde etmekteyiz. Aslında bütün Müslümanlar, Allah için secde ettiklerinde,
belli bir şeylerin üzerine secde ederler. Meselâ, Allah'ın evini ziyaret eden Müslümanların tümü, Mes-cid-i Haram'ın taşları üzerine secde ederler. Fakat amaçları,
Allah'a secde etmekten başka bir şey değildir. Bu açıklama ile anlaşılmış oldu ki toprağa, bitkiye
ve benzeri şeylere secde etmek, onlara ibadet etmek anlamında değildir. Aksine, toprağa secde etmek, Allah'ın azameti karşısında toprak haddine kadar küçülerek Allah'a
secde etmek, Allah'a tapmak anlamındadır. Öte yandan Kur'ân-ı Kerim şöyle buyuruyor:
"Göklerde ve yerde kim varsa, hepsi Allah'a
secde eder."1
Hz. Peygamber (s.a.a.) de şöyle buyuruyor:
"Yeryüzü bana secde yeri ve temizleyici kılınmıştır." 2
Buna göre, "Allah için secde etmek" ile "yere veya bir toprak parçası üzerine secde etme"nin hiçbir çelişkisi yoktur. Çünkü toprağa, bitkiye ve benzeri şeylere secde etmek, tek olan Allah karşısında küçülme, alçalma ve eğilmenin doruk noktasının sembolüdür.
Burada Şia'nın görüşünün daha iyi anlaşılması için,
büyük önderimiz İmam Cafer Sadık'ın (a.s) şu hadisine işaret etmek yerinde olacaktır:
Hişam b. Hakem şöyle diyor: İmam Cafer Sadık'a (a.s), üzerine secde edilmesi doğru olan
şeyi sordum. İmam şöyle buyurdu: "Secde, sadece top-rağa ve yenilecek ve giyilecek şeyler dışında yerden biten şeyler üzerine olmalıdır." Ben şöyle arz ettim: "Fedan olayım, bunun sebebi
nedir?" İmam şöyle buyurdu: "Secde, yüce Allah- 'ın karşısında huzu demektir. Dolayısıyla da yenilecek ve giyilecek şeyler üzerine secde etmek doğru değildir. Zira dünyaya tapan kimseler, yiyecek ve giyeceklerin kölesidirler. Oysa secdeye
kapanan insan, Allah'a ibadet etmektedir. Dolayısıyla da alnını, dünyanın süslerine aldanan
dünyaperestlerin tap-tığı bir şeyin üzerine koyması doğru değildir. Bir de toprağa secde etmek,
daha faziletlidir. Çünkü toprağa secde etmek, yüce Allah karşısında huzu ve tevazuu daha iyi ve daha açık bir şekilde gösterir."3
Bu açık söz, yüce Allah karşısında huzu hâletiyle daha çok uyumlu olduğu için toprağa secde edildiğinin açık bir kanıtıdır.
* * *
Burada şöyle bir soru daha gündeme geliyor: Neden Şiîler, toprağa veya bazı bitkilere secde etme hususunda bu kadar ısrarcı davranıyorlar ve başka şeylere secde
etmiyorlar? Bu soruya cevap olarak da şöyle diyoruz: Bir ibadetin aslının, mukaddes İslâm şeriatı tarafından belirlenmesi gerektiği gibi, parçalarının, şartlarının ve keyfiyetinin
de şeriatın açıklayıcısı, yani Hz. Peygamber (s.a.a) tarafından açıklanması gerekir. Zira Kur'ân-ı Kerim'in açık beyanı gereğince, müminler, her konuda Resulullah'ı
örnek almalıdırlar. Şimdi bakalım, Peygamberimiz nelerin üzerine secde
ediyordu. Bu hadisleri araştırdığımızda, Hz. Peygamber'in (s.a.a) toprağa veya hasır gibi yerden biten şeylere secde ettiğini görüyoruz. Yani, tıpkı Şia'nın inandığı gibi.
İşte size bazı örnekler:
1- İslâm hadisçilerinden bir grup, kendi Sahih ve
Müsned kitaplarında, Hz. Peygamber'in (s.a.a) yeryüzünü
secde yeri olarak tanıttığı bir sözünü aktarmışlardır. Hz.
Peygamber (s.a.a) şöyle buyurmuştur:
"Yeryüzü bana secde yeri ve temizleyici kılınmıştır." 4
Burada "teşri edildi" anlamında olan "cuile" (kılındı)
kelimesi, açıkça bunun İslâm dininin takipçileri için ilâhî
bir hüküm olduğunu göstermektedir. Böylece toprağa,
taşa ve yeryüzünü teşkil eden diğer parçalara secde etmenin
meşru olduğu ispat edilmiş olmaktadır.
2- Hadislerin bir bölümünde, Hz. Peygamber'in Müslümanlara
secde esnasında alınlarını toprağa koymalarını
emrettiği bildirilmektedir. Nitekim (Hz. Peygamber'in
eşi) Ümmü Seleme, Hz. Peygamber'in şöyle buyurduğunu
rivayet etmiştir:
"Yüzünü Allah için toprağa koy."5
Hz. Peygamber'in sözünde geçen "terrib" sözcüğünden iki önemli husus anlaşılmaktadır: Bir, insan secde esnasında alnını toprağa koymalıdır. İki bu iş, emredilmiş
olduğu için yapılması gerekli olan bir iştir. Zira "terrib" kelimesi, toprak anlamına gelen "turab" kelimesinden türetilmiş bir emir kipidir.
3- Hz. Peygamber'in bu konudaki davranış biçimi de,
bir başka açık delil konumundadır ve Müslümanların yolunu aydınlatmaktadır. Vail b. Hücr şöyle diyor:
"Peygamber (s.a.a) secdeye kapanınca, alnını
ve burnunu yere dayardı."6
Enes b. Malik, İbn-i Abbas, Hz. Peygamber'in eşlerinden Aişe ve Ümmü Seleme ve muhaddislerden bir grup şöyle rivayet etmişlerdir:
"Peygamber (s.a.a), humreye (hurma lifinden örülmüş hasıra) secde ederdi."7
Hz. Peygamber'in ashabından olan Ebu Said-i Hudrî şöyle diyor:
"Peygamber'in yanına vardım ve o, hasırın üzerinde namaz kılıyordu."8
Bu söz de, secdenin sadece yerden biten yenilmeyen ve giyilmeyen şeylere caiz olduğunu söyleyen Şia'nın görüşünü ispatlayan bir başka apaçık delildir.
4- Hz. Peygamber'in ashabının ve onlardan sonraki
tâbiîn kuşağının da sözleri ve davranışları, Hz. Peygamber'in sünneti doğrultusundadır.
Cabir b. Abdullah şöyle diyor:
"Peygamber ile birlikte öğlen namazını kılıyordum. Şiddetli sıcaklık nedeniyle bir avuç çakıl
alıyor ve soğusun diye elimde tutuyordum ki, secdeye vardığım zaman alnımı onların üzerine
koyayım."9
Daha sonra ravi şöyle ekliyor:
"Eğer üzerindeki elbiseye secde etmek caiz olsaydı, hiç kuşkusuz bu, çakıl taşlarını ele alıp
saklamaktan daha kolay olurdu."
İbn-i Sa'd (Ö: H. 209) "et-Tabakat'ul-Kübra" adlı eserinde şöyle diyor:
"Mesruk b. Ecda', yolculuk esnasında gemide üzerine secde etmek için yanına bir kerpiç parçası
alırdı."10
Burada hatırlatmak gerekir ki Mesruk b. Ecda', tâbiîn kuşağından olup İbn-i Mes'ud'un ashabından idi. et-Tabakat'ul-Kübra'nın sahibi, onu Hz. Peygamber'den Kûfe ehlinin ilk tabakasından ve Ebubekir, Ömer, Osman, Ali (a.s) ve Abdullah b. Mes'ud'dan rivayet eden kimselerden saymıştır.
Bu açık söz, üzerine secde etmek için yanında bir toprak parçası taşıyan kimseleri şirk ve bidat ile suçlayan kimselerin sözlerinin temelsiz olduğunu ispat etmekte ve İslâm tarihinin öncülerinin de bu işe teşebbüs ettiklerini göstermektedir.11
Nafi' şöyle diyor:
"Abdullah b. Ömer, secde esnasında alnını yere dayamak için sarığını anlından yukarı iterdi."12
Rezîn ise şöyle diyor: "Ali b. Abdullah b. Abbas bana şöyle yazdı:
Ba-na Merve taşlarından bir parça gönder ki üzerine secde edeyim."13
5- Öte yandan İslâm muhaddisleri, Hz. Peygamber'in secde esnasında sarıklarıyla alınlarını kapatan ve böylece alınlarını yere değdirmeyen kimseleri bu işten sakındırdığını nakletmişlerdir.
Salih Sebaî şöyle diyor:
"Peygamber efendimiz (s.a.a), yanında secde eden bir adamın sarığının alnını kapattığını gördü.
Bunun üzerine Peygamber (s.a.a) adamın sarığını kenara iterek alnını açtı."
İyaz b. Abdullah el-Kureşî de şöyle diyor: "Peygamber (s.a.a) sarığının bir köşesinin üzerine secde eden birini gördü. Eliyle ona sarığını kaldırmasını ve alnını yere koymasını işaretetti."14
Bu hadislerden de açıkça anlaşıldığı gibi yere secde etmenin gerekliliği, Hz. Peygamber'in zamanında kesinlikle bilinen bir şeydi. Öyle ki Müslümanlardan biri, sarığının bir köşesini alnını üzerine koymak üzere yere koyduğunda Allah Resulü'nün sakındırmasıyla karşılaşıyordu.
6- Bir taraftan Sakaleyn hadisi gereğince Kur'ân'ın ayrılmaz dengi, öte yandan Peygamber'in Ehlibeyti olan Şia'nın Masum İmamları da, kendi sözlerinde, yere secde edilmesi gerektiğini açıkça bildirmişlerdir. Nitekim İmam Cafer Sadık (a.s) şöyle buyurmuştur:
"Yere secde etmek, ilâhî bir farz, (yerin parçalarından olan) humreye (hurma lifinden örülmüş
hasıra) secde etmek ise Peygamber'in sünnetidir." 15
Başka hadisinde İmam Cafer Sadık (a.s) şöyle buyurmuştur: "Sadece yere ve yerden biten, ama yenilip giyilmeyen şeye secde etmek caizdir."16
1- R'ad, 15
2- Sahih-i Buharî, Kitab'us-Salât, s.91
3- Bihar'ul-Envar, c.85, s.147, İlel'üş-Şerayi'den naklen.
4- Sünen-i Beyhakî, c.1, s.212, Bab'ut-Teyemmüm Bi's-
Said'it-Tayyib; Sahih-i Buharî, c.1, Kitab'us-Salât, s.91; İbn-i
Teymiyye, İkti-za'us-Sırat'il-Mustakim, s.332
5- Kenz'ül-Ummal, c.7, s.465, hadis: 19809, Kitab'us-
Salât, es-Sücud ve Ma Yeteallaku Bih.
6- Cessas, Ahkâm'ul Kur'ân, c.3, s.209 Bab'us-Sücud
Ale'l-Vech.
7- Sünen-i Beyhakî, c.2, s.421, Kitab'us Salât, Bab'us Salât,
Ale'l-Humre
8- Sünen-i Beyhakî, c.2, s.421, Kitab'us Salât, Bab'us Salât,
Ale'l-Hasir
9- Sünen-i Beyhakî, c.1, s.439, Kitab'us Salât, Bab'us Salât,
Bab fi't-Ta'cili Biha fi Şiddet'il-Harr
10- et-Tabakat'ul-Kübra, c.6, s.79, Mesruk b. Ecda'ın biyografisi,
Beyrut basımı
11- Daha fazla bilgi için Allâme Eminî'nin "Siretuna" kitabına
müracaat ediniz.
12- Sünen-i Beyhakî, c.2, s.105, Kitab'us-Salât, Bab'ul-Keşf
An'il-Secde fi's-Sücud, birinci baskı, Haydarabat Deken.
13- Ezrakî, Ahbar-u Mekke, c.3, s.151
14- Sünen-i Beyhakî, c.2, s.105
15- Vesail'uş-Şia, c.3, s.593, Kitab'us-Salât, Ebvab-u Ma
Yüscedü Aleyh, hadis 7.
16- Vesail'uş Şia c.3, s.591. Kitab'us-Salât, Ebvab-u Ma
Yüscedü Aleyh, hadis 1.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder